Mam więcej przemyśleń niż “dyscypliny narracyjnej”, szczególnie dla zagadnienia tak obszernego jak “nasza przyszłość”. I mam również nadzieję, że te przemyślenia są radykalne, ambitne i wymagają pewnego dopracowania. Chcę przez to powiedzieć, że linearny, pięcioparagrafowy esej nie wydawał mi się właściwą strukturą.
W związku z tym wyraziłem siebie tak, jakbym pisał kod, z modułami, które należy nieco przeczyścić, rozszerzyć i nad którymi trzeba współpracować! Każde z przemyśleń w pasku bocznym jest czymś odrębnym, pozostaje jednak zależne od pozostałych. Każde z nich może być czytane samodzielnie w dowolnej kolejności, niemniej nabierają one więcej sensu, kiedy postrzegane są jako całość. Mam na myśli to, że tekst nie ma ustalonego początku i końca, a sama idea wyłoni się dopiero wówczas, kiedy wszystkie poszczególne części zostaną ze sobą połączone.