Nasze komputery dają nam dostęp do przestrzeni marzeń, do niemożliwych światów umysłu. Jednak jako maszyny wciąż są budowane z prawdziwych materiałów, które muszą najpierw zostać wyciągnięte z ziemi.
Trudno pogodzić cudowne możliwości komputerów z potwornymi faktami, które się z nimi wiążą. Niszczymy święte miejsca i zabijamy życie w Kongo ze względu na znajdujące się tam minerały. Wspieramy patologiczne warunki pracy w fabrykach, w których składane są nasze urządzenia. Przez posiadanie kawałka technologii w jakiś sposób przyczyniamy się do tych tragedii.
Na to nie ma dobrej odpowiedzi, ale są kroki, które możemy podjąć, żeby wyleczyć tę ranę. Ta droga zaczyna się od bycia bardziej technicznym.
Możemy zdawać sobie sprawę z okrucieństw popełnianych w służbie naszych komputerów, co pozwoli unieść ciężar świadomości, jak wielu ofiar wymagało ich wytworzenie. Ale możemy również zdawać sobie sprawę z tego, że ten komputer istnieje, znajduje się teraz pod twoimi dłońmi; okrucieństwa związane z tym komputerem już się wydarzyły. I dlatego naszym obowiązkiem jest traktować ten komputer z szacunkiem. Naucz się, jak naprawiać i konserwować swój sprzęt, żeby służył ci jak najdłużej. Unikaj nowego, wycackanego oprogramowania, które wymaga aktualizacji. Dowiedz się, czy istnieje oprogramowanie starsze, lżejsze, a nawet domowej produkcji, którego możesz użyć w zamian. Naucz się, jak działają komputery, na tyle, żeby móc odzyskiwać części z innych, zużytych już maszyn, i zacznij traktować je jak honorowych i wymagających troski przyjaciół.
Im więcej technicznych umiejętności mamy, tym mniej nowych komputerów potrzebujemy. Tym samym bardziej wydobywamy się z technologicznego konsumpcjonizmu, który usprawiedliwia horror wytwarzania. Nasi nieprogramujący przyjaciele najprawdopodobniej to rozumieją, ale nie są pewni, jakich umiejętności potrzebują, i nie mają pojęcia, jak je zdobyć.